Góra Everest

https://youtu.be/MrgwZDt0KgY

Mount Everest

Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Ten artykuł dotyczy szczytu. Zobacz też: Everest.

Mount Everest

Widok na Mount Everest z Wyżyny Tybetańskiej

Państwo

Nepal

Chińska Republika Ludowa

Położenie

Solukhumbu, Tybetański Region Autonomiczny

Pasmo

Himalaje

Wysokość

8848 m n.p.m.

Wybitność

8848 m

Pierwsze wejście

29 maja 1953
E. Hillary, T. Norgay

• zimowe

17 lutego 1980
L. Cichy, K. Wielicki

Położenie na mapie Wyżyny Tybetańskiej

(Przełącz na mapę Azji)

Mount Everest

27°59′17″N 86°55′31″E

Multimedia w Wikimedia Commons

Mount Everest widziany z Rombok Gompa w Tybecie

Ściana północna – widok z drogi do bazy

Everest z Kala Pattar

Everest i Ama Dablam

Mount Everest widziany z Międzynarodowej Stacji Kosmicznej

Widok na Mount Everest z południa

Mount Everest widziany z Rombok Gompa w Tybecie

Ściana północna – widok z drogi do bazy

Everest z Kala Pattar

Everest i Ama Dablam

Widok na Mount Everest z południa

Mount Everest, Czomolungma (chiń. upr. 珠穆朗玛峰; pinyin: Zhūmùlǎngmǎ Fēng; tyb. ཇོ་མོ་གླང་མ, ZWPY Qomolangma, Wylie Jo mo glang ma; nep. सगरमाथा, Sagarmāthā) – najwyższy szczyt Ziemi (8848 m n.p.m.^[1], podaje się też wysokość 8844^[2] (pomiary chińskie) lub 8850 (pomiary amerykańskie)^[3]), ośmiotysięcznik położony w Himalajach Wysokich (Centralnych), na granicy Nepalu i Chińskiej Republiki Ludowej (Tybetu). Po chińskiej stronie objęty ochroną w ramach rezerwatu biosfery pod nazwą Rezerwat Biosfery Czomolungmy^[4].
Jest zbudowany z granitów, gnejsów oraz z wapieni i łupków. Tworzy potężny masyw podcięty z trzech stron lodowcami (najdłuższe Khumbu i Rongbuk – ok. 17 km). Wysokość szczytu względem podnóży góry wynosi około 3700 metrów^[5]. Ściany Mount Everestu mają około 3 kilometrów wysokości (słynna ściana Kangshung ma wysokość 3350 metrów)^[6].
Przez miejscową ludność uważany za siedzibę bogów. Odkryty i po raz pierwszy zmierzony przez geodetów brytyjskich w połowie XIX wieku, po raz pierwszy zdobyty 29 maja 1953 roku^[7].
Koszt pozwolenia wejścia (tzw. Permit) wynosi 11 000 USD, a cały koszt wyprawy (bez kosztów wynajęcia przewodnika) może wynieść 35 000 USD^[8].

Nazwa szczytu

Mount Everest do roku 1865 nosił nazwę Szczyt XV, nadaną przez Indyjską Służbę Topograficzną. W roku 1865 na cześć walijskiego geodety i kartografa sir George’a Everesta, który zainicjował prace nad mapą Indii, nadano szczytowi nazwę Mount Everest^[9].
Po tybetańsku nosi nazwę Czomolungma (ཇོ་མོ་གླང་མ, Wylie: Jo mo glang ma, ZWPY: Qomolangma), czyli Bogini Matka Śniegu lub Bogini Matka Ziemia, po nepalsku Sagarmatha, czyli Czoło Nieba, zaś w języku chińskim 珠穆朗玛峰 Zhūmùlǎngmǎ Fēng^{[potrzebny przypis]}.
Często jest określany również Dachem Świata^{[potrzebny przypis]}.

Wysokość szczytu

W 1849 dokonano pierwszego pomiaru przy pomocy teodolitu z odległości około 150 km od szczytu. Po dokonaniu obliczeń w 1852 stwierdzono, że Peak XV (jak wówczas określano szczyt) jest najwyższy z dotychczas zmierzonych. W 1856 Królewskie Towarzystwo Geograficzne ogłosiło, że Peak XV wznosi się na wysokość 29 002 stóp, czyli 8840 m n.p.m.^[10]. W 1906 r. Sidney Burrard, opierając się o najnowsze informacje dotyczące refrakcji promieni świetlnych, odchylenia pionu i kształtu geoidy, przeliczył stare pomiary i otrzymał wysokość 8882 m ponad sferoidę (8860 m n.p.m.). W 1922 r. Hunter de Graaf uzyskał wynik 8885 m nad sferoidą (8863 m n.p.m.)^[11]. Wyników tych nie zgłoszono oficjalnie.
Dopiero otwarcie granic Nepalu w 1949 r. pozwoliło geodetom z Survey of India dokonać nowych pomiarów geodezyjnych z punktów położonych wyżej i znacznie bliżej szczytu^[12]. W 1955 r. ustalono jego wysokość na 8848 m n.p.m. Oficjalnie w nowych atlasach jest podawana wysokość 8850 m n.p.m. ogłoszona w 1988 r., która została ustalona przez pomiar satelitarny z użyciem systemu GPS, przez Bradforda Washburna, który wykorzystał do tego celu urządzenie GPS wniesione na szczyt przez amerykańską wyprawę wspinaczkową. Wynik ten jednak został zakwestionowany w 1992 r., kiedy niemiecka wyprawa wspinaczkowa umieściła na szczycie specjalny pryzmat służący do wykonania pomiaru laserowego, który dał wynik 8846 m n.p.m.^{[potrzebny przypis]}
Pomiary dokonane przez Chińczyków w maju 2005 roku pozwoliły ustalić 9 października 2005 roku wysokość Mount Everestu na 8844,43^[3] (z dokładnością do 0,21 m) m n.p.m. Wynik ten jest zdaniem Chińczyków wolny od błędu związanego z obecnością pokrywy śnieżnej na wierzchołku i dotyczy czystej skały. Chińczycy oszacowali wysokość powierzchni skały na podstawie dość kontrowersyjnego pomiaru grubości warstwy lodowej występującej na szczycie góry. Warto jednak zauważyć, że skała pod lodem ulega stopniowemu ścieraniu – stąd wysokość powierzchni skały również może się zmieniać z czasem^{[potrzebny przypis]}.
Nepalczycy nie uznawali chińskich pomiarów i ciągle podawali wartość 8848. W 2010 Chińczycy i Nepalczycy uzgodnili, że będą podawać w atlasach dwie wysokości: 8848 m n.p.m. z czapą lodową i 8844 m n.p.m. bez czapy^[3].

Termin wejścia

Termin organizacji wypraw uwarunkowany jest pogodą, na którą główny wpływ ma monsun wiejący latem znad Zatoki Bengalskiej. Dlatego wyprawy na szczyt organizowane są wiosną i jesienią czyli przed i po monsunie^{[potrzebny przypis]}.

Drogi wejściowe

Droga pierwszych zdobywców, obecna droga normalna – wejście od strony Nepalu granią południowo-wschodnią. Baza główna znajduje się na lodowcu Khumbu na wysokości 5300–5400 m n.p.m. Następnie należy pokonać lodospad Khumbu, Kocioł Zachodni, Żółtą Wstęgę (są to strome skały z kruchego wapienia na zachodniej ścianie Lhotse na wysokości 7550–7600 m). W 2009 roku Willie Benegas i Adrian Ballinger, korzystając z wiertarki nawiercili otwory pod sześć 10 cm spitów, mocując na nich dwie linie poręczówek (jedną dla ruchu w górę, drugą dla zejścia). Następnie Żebro Genewczyków (eksponowany filar z czarnego łupka, 7800 m), Przełęcz Południową (7906 m), Balkon (8400 m), Wierzchołek Południowy (8751 m n.p.m.), Uskok Hilary'ego (8790-8800) m. Na drodze tej w roku 1998 Kazi Sherpa ustanowił rekord w szybkości wejścia z bazy głównej na szczyt, bez wspomagania tlenem z butli – 20 godzin 24 minuty^{[potrzebny przypis]}.

Historia podboju

Jako początek długiej historii podboju Mount Everestu można przyjąć rok 1904, w którym sir Francis Younghusband otrzymał od Dalajlamy zgodę na pierwszą brytyjską wyprawę w Himalaje. W 1913 kapitan John B.C. Noel w przebraniu mnicha buddyjskiego przemierzył Tybet, badając możliwości dotarcia pod Mount Everest. Doszedł on na odległość ok. 65 km od szczytu, został jednak zdemaskowany i musiał opuścić płaskowyż. Był jednak pierwszym Europejczykiem, który ujrzał najwyższą górę świata od pn.^[13]
Krótko przed I wojną światową wyprawę na Mount Everest projektował major C.G. Rawling z Survey of India. Nie był on alpinistą, jednak posiadał duże doświadczenie himalajskie zdobyte w czasie prac kartograficznych w terenie. Plany te przekreślił wybuch wojny, w czasie której poległ sam Rawling^[13].

W 1921 wyruszyła pierwsza wyprawa brytyjska w składzie: Charles Kenneth Howard-Bury (kierownik), George Leigh Mallory, Guy Henry Bullock, Alexander Wollaston, Harold Raeburn, Alexander Mitchell Kellas (umarł podczas wyprawy na atak serca), Alexander Heron, Edward Wheeler, Henry T. Morshead. Wyprawa badała potencjalne drogi wejścia na szczyt, w jej trakcie zdobyto liczącą 6990 m n.p.m. Chang La
1922 – ruszyła druga wyprawa brytyjska w składzie: Charles Granville Bruce (kierownik), George Mallory, George I. Finch, T.G. Longstaff, Strutt, Crawford, H.T. Morshead, Geoffrey Bruce, J.B. Noel, Wakefield, T.M. Somervell, Morris, E.F. Norton, Tejbir Bura, Dasno oraz dziewięciu lokalnych tragarzy-pomocników. Siedmiu Szerpów zginęło w lawinie. Osiągnięto wysokość 8326 m n.p.m.
1924 – trzecia wyprawa brytyjska – Charles Granville Bruce (kierownik), Edward Felix Norton, George Mallory, H. Somervell, Odell, Andrew Comyn Irvine, Beetham, Hazard, G. Bruce, Narbu Jishee, Lhakpa Chedi, Hingston (lekarz), J. Noel (dokumentacja). Generał Charles Bruce zachorował na malarię – kierownictwo przejął E.F. Norton. Baza w dolinie Rongbuk. W ataku szczytowym zginęli George Mallory, Andrew Irvine oraz dwaj Szerpowie. Wyprawa dotarła najprawdopodobniej do wysokości około 8600 m
- W maju 1999 roku amerykański himalaista Conrad Anker odnalazł na wysokości 8230 m n.p.m. ekwipunek i zwłoki George’a Mallory’ego. Nie znaleziono stuprocentowych dowodów na potwierdzenie hipotezy, iż on i Irvine byli pierwszymi zdobywcami i zginęli przy zejściu z wierzchołka, choć są liczne przesłanki ją potwierdzające. W kieszeni George’a znaleziono okulary przeciwsłoneczne co świadczy o tym, że schodzili w nocy. Ponieważ byli ostatni raz widziani o 12:50 przez Odella, prawdopodobnie między 2 a 3 stopniem grani NE Everestu na wysokości ok. 8600 m n.p.m., możliwe jest, że weszli na szczyt około 17 i schodząc w nocy zginęli. Przy ciele Mallory'ego nie znaleziono zdjęcia jego żony, które obiecał zostawić na szczycie^[14].
1933 – kolejna wyprawa brytyjska – Hugh Ruttledge (kierownik), Wyn Harris, Wager, 12 tragarzy, Norton, Frank S. Smythe, Eric E. Shipton. Osiągnięto 8572 m
1935 – wyprawa brytyjska – Eric E. Shipton (kierownik)
1936 – wyprawa brytyjska – Hugh Ruttledge (kierownik)
1938 – wyprawa brytyjska – Harold W. Tilman (kierownik), osiągnięto wysokość 8326 m
1947 – Kanadyjczyk Earl L. Denman i dwóch Szerpów osiągnęli Chang La
1949 – Nepal otworzył granice dla zagranicznych wspinaczy
1950 – wyprawa brytyjsko-amerykańska pod kierownictwem Erica E. Shiptona pokonała Ice Fall (Lodospad Khumbu)
1951 – Duńczyk Klaus Bekker-Larsen i czterech Szerpów dotarli na Chang La
1952 – wyprawa szwajcarska – Edouard Wyss-Dunant (kierownik), Raymond Lambert i Szerpa Tenzing Norgay drogą od południa (z lodowca Khumbu) weszli na 8560 m
1952 – druga wyprawa szwajcarska – Gabriel Chevalley (kierownik), zginął Mingma Dorje. Osiągnięto 8100 m
1953 – wyprawa brytyjska prowadzona od strony Nepalu – John Hunt (kierownik), Nowozelandczyk Edmund Percival Hillary, Thomas Duncan Bourdillon, Charles R. Evans, Norgay Tenzing – Szerpa z Dardżylingu oraz 26 innych Szerpów. 29 maja 1953 Hillary i Tenzing stanęli na szczycie Everestu
1965 – Nawang Gombu, Szerpa, jako pierwszy wspinacz na świecie powtórnie zdobył szczyt Everestu (wejścia nr 11 i 17)^[15].
1974 – szczyt nie został zdobyty
16 maja 1975 – pierwsze wejście kobiece – Junko Tabei z Japonii od południowego wschodu czyli od strony nepalskiej
27 maja 1975 – drugie wejście kobiece – Tybetanka Phantog od strony północnej czyli od strony tybetańskiej (chińskiej)
1978 – jako pierwsza Europejka i pierwszy Polak na szczycie Everestu – Wanda Rutkiewicz (trzecie wejście kobiece)
17 lutego 1980 – polska wyprawa dokonuje pierwszego wejścia zimowego na szczyt Everestu (także pierwszy ośmiotysięcznik zdobyty zimą) – Leszek Cichy i Krzysztof Wielicki, kierownik wyprawy: Andrzej Zawada
19 maja 1980 – Andrzej Czok i Jerzy Kukuczka wytyczyli nową drogę południowym filarem
7 października 2000 – Davorin Karnicar jako pierwszy człowiek zjechał z Mount Everestu na nartach (od szczytu do bazy), jednak podczas wejścia jak i zjazdu korzystał ze wspomagania tlenem z butli^[16]^[17].
2005 – pierwsze lądowanie na wierzchołku Everestu helikopterem Eurocopter AS 350 B3
2008 – na szczyt dotarł Min Bahadur Sherchan, zostając najstarszym z dotychczasowych zdobywców (wejścia dokonał w wieku 76 lat)^[18].

W latach 1953–1969 na szczycie stanęło 21 wspinaczy. W latach siedemdziesiątych – ponad osiemdziesięciu, w latach osiemdziesiątych – prawie dwustu, w ostatniej dekadzie XX wieku – niemal tysiąc^{[potrzebny przypis]}.
Według danych ze stycznia 1997 w sumie 391 ekspedycji próbowało wejścia na szczyt. 167 z nich osiągnęło wierzchołek. Sukcesem wspinaczkowym zakończyło się 56% spośród 214 ekspedycji wyruszających od strony Nepalu oraz tylko 26% spośród 176 wypraw atakujących górę od strony Tybetu. Do stycznia 1997 wierzchołek zdobyło 676 osób, w tym czasie zginęło 148 wspinaczy, w tym 50 Nepalczyków. Do końca roku 2008 około 3600 wspinaczy stanęło na szczycie, liczba ofiar sięga 210^{[potrzebny przypis]}.
Tylko 19 maja 2012 234 himalaistów stanęło na szczycie Everestu. Rekord ten umieszczono w Księdze Rekordów Guinnessa jako bezprecedensowy^[8].
Ze względu na bardzo duże zainteresowanie wyprawami na szczyt, rząd Nepalu planuje założenie sezonowego biura z lekarzami, meteorologami i dodatkowym personelem w bazie głównej u podnóża góry^{[potrzebny przypis]}.

Wypadki

10 maja 1996 seria błędów kierowników dwóch komercyjnych wypraw oraz burza śnieżna spowodowały śmierć ośmiu osób (w tym obydwu kierowników: Rob Hall i Scott Fischer)^[19].
18 kwietnia 2014 lawina zabiła 16 nepalskich Szerpów przygotowujących trasę przez lodospad^[20].
25 kwietnia 2015 trzęsienie ziemi o sile 7,9 w skali Richtera spowodowało oberwanie się seraka na przełęczy pomiędzy Pumori i Lingtren. Doprowadziło to do powstania lawiny śnieżno-lodowo-kamiennej, która zeszła na bazę główną pod Everestem zabijając 19 osób i raniąc 61. Dwa dni później kolejna lawina zabiła trzech Szerpów naprawiających drogę przez lodospad Khumbu^[21].

Inspiracje

Przed 1925 Antoni Bogusławski napisał wiersz pt. Ewerest, opiewający niezdobytą wówczas górę^[22].

Bibliografia

Bolesław Chwaściński, Ku niezdobytym szczytom, Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1987, ISBN 83-217-2579-1.

Zobacz też

Przypisy

Everest, Mount, Encyklopedia PWN [dostęp 2015-01-20].

Everest not as tall as thought.

ola, iar: Spór o Mount Everest . Gazeta Wyborcza, 2010-04-09 14:47. [dostęp 2010-04-10].

Zmiany polskich egzonimów uchwalone na 105. posiedzeniu KSNG

Live Science – Denali: Facts About North America's Tallest Mountain

Mount Everest, 1:50,000 map, 1:25,000 map, and route guide. Prepared under the direction of Bradford Washburn for the National Geographic Society, the Boston Museum of Science, and the Swiss Foundation for Alpine Research, 1991.

Chwaściński 1987 ↓, s. 186.

Michal Apollo, The true accessibility of mountaineering: The case of the High Himalaya, „Journal of Outdoor Recreation and Tourism”, 17, 2017, s. 29–43, DOI: 10.1016/j.jort.2016.12.001 [dostęp 2017-03-17].

Himalaje, Michael Palin, Insignis Media, Kraków 2009, s. 187.

Chwaściński 1987 ↓, s. 99.

Chwaściński 1987 ↓, s. 100-101.

Chwaściński 1987 ↓, s. 101.

Chwaściński 1987 ↓, s. 105.

Dlaczego Wierzę? Mallory I Irvine – Everest 1924 Cz. 1 . Brytan. [dostęp 2017-07-10].

Był najmłodszym uczestnikiem zwycięskiej wyprawy na Mount Everest z 1953 r. . wprost.pl, 2011-04-21. [dostęp 2018-02-04].

Na nartach z najwyższych gór świata

Statistics of 7 summits climber Karnicar . The 7 summits. [dostęp 2012-12-23].

Everest record set by 76-year-old